Şam – Tarumar

Yazarım hayatı sayfalar kirlenir
Mürekkep değil kan akıtır kalemim
Yavaşça alıştım ölmeye
Yaşamdan korktukça can acıtırdı bu kaderim
Hayattan bezdim ben artık bak
Bunaldım inan ki doldurdum nefretle kaseti
Piyonlar savaşır sokakta
Şah evde beklerse tarumar olur bak kaleniz (ya)

Çıkmaya gram bi’ hevesim yok
Yıktılar kalbimi kum oldu torba
Kırdılar kalbimi çok sefer sorma
Acıtıyor bu canımı depresan sanrımı kesemiyordu
Silmekten sıkıldım sözleri yazmaktan ellerim yorgun
Yine mi sorgu?

Bedenim ifade yazdığım her verse’e inan ki
Yok denge yolum hep engebeli
Yine af eyle beni Allah’ım niye laf dinlemedim
Her zaman gittim hep bildiğim yönde
Ne iyi görmem gelen giden onca insan olsa da hissettim tek ben
Hislerim içten dolu
Vuramam dışarı hisler donuk
Kurarım kafamda iyicene solu
Her an o dumanı fişler onu
Gidişler koyu, gülüşler soyut
Dönemez gerçeğe bilmez yolu
Sorup dur herkese
Alındı merceğe
Sahteden oynayan kim varsa
Alıştım her şeye (ah)