Veysel Mutlu – İnsanız İnsan

Kucak açar sokaklarım yeni birine
eli ayağı dolaşıyor kalbin işine
bende çektim kılıçları geçtim önüne
kestim yolunu nasıl düştüm ölüme

Döndüm gece mahalleye her yanı zindan
gideni göm maziye
ağır basar teraziye kim yalan kim can
insanız insan

Bu rüyada kal beni kendimden duy
gözün her şeyden kör
ama ben bilmem dur
bu kadar yara neden ki
sarılsa da beden ruhlar ayrılsa gider ve biter

Tüm daldığım derinlerden ayrı
günahsın yakarsın bir kaybın yok ki
sen imkansıza yakın
zamansız kararsız ve yalnız