İmpala – Yolculuk

Her manzaraya gördüğüm son manzaraymış gibi baktım
Gözümü açtım bu yolculuk hiç bitmiycekmiş gibi artık
Sokak sokak gezdim bazen boş durakta bekledim de
Otobüs camlarından izledim hayatı bıktım
Bugün camlarım kırık ve toprağım kuru
Ben yüzümdeki tebessümü bi okyanusta bıraktım
Sonu yokmuş arzularımın isteklerim batsın ben de
Kendime tüm kaygılardan koca bi dünya yarattım
Kısa bi naylon şort ve ceplerinde bozukluğum
Bir tren garındaydım yarım kaldı çocukluğum
Bu yolculuk değil kocaman bir hayatmış meğer artık
Sol cebinde paran varsa sağ cebinde sorumluluk
Biraz şarap bir kadın ve sanki bütün dünya durmuş
Küçük bi teknedeyken balıkçının oltasında
Eski bir plaktan çalan şarkılarla yürümekte ruhum
Hiç yorulmadan bütün ayazların ortasında

Bi rüzgar eserken sustum
Bi yağmur yağarken ben
Bi yaprak düşerken durdum
Bi de deniz geri çekilirken

Bana bu palto ihtiyar dedemden hatıra
Her giydiğimde büyürüm yeni bi hayat tadar hafızam
Zamanda yolculuksa imkansızmış yalan
Bi fotoğrafla talan bi fotoğrafta kalan
Sen de özledin hadi itiraf et ellerimde zaman
Bir kalemtraş silgi defter ilkokulda sıram
Derde düştün dün çocuktun hem de sokaklarda koşan
Sana bunu yaptı hayat artık anla durum b*ktan
Gördüklerine şahidim ben merak etme konuşmam
Tüten sobada duman odanda kestanene dokunmam
Oyuncaklarını misafir çocuğundan sakla
Salonda oyna topunu annen görmez ben asla ispiyonlamam
Ağlama annen baban etmiycek hiç kavga
Balkon demirinden sarkıp sokak köpeklerine havla
Şimdi havlu atıp da sakın ha bu yolculuktan kopma
Unutmaktan kork sen hata yapmaktan korkma!

(Ama sen arala camını ve sür arabanı sür bu yolculuk bitmez)
(Yolculuk bitmez, yol biter, yolculuk bitmez!)