Allame – Bavul

Bu zombi ruhen hasta, gelecek on yıl için şüpheli.
Ciğerlerim sigara mevzu pay kapcak mirastan.
Son günlerde yağmurlar çoğaldı, dikkattim kayıpken
İyice şiirlerden nefret ettim hatta.
Şu melankolik suskunluklar çoğu zaman komiktir.
Acının insanlarla eşdeğer bi ortak hali yok ki.
Hepimiz aynı kırgınlığı yaşasaydık şayet,
biri kahrolurken başkasına gülünç olmazdı değil mi?
Kaç, vaktin varken git diyor aklım.
Lanet umutları on üç yıl evvel can kaybında bıraktım.
Şeytanın bacaklarını kır diyor artık mantık.
Unutmak yalnız bugün güzel geleceğini karartır.
Yazdıkça daha da öfkeleniyorsun.
Dünya kapat çeneni sesin beni deli ediyor sus,
veyahut konuş, dediğin olsun.
Zarardan dönme lüksün yok şu andan itibaren hiç geçer mi forsun? (hayır)

Tüm hayatım bavuluma sığar
küs yaşıyorum terketti doğa
dört duvar yalnızlığıma boğar
sor hiç umudun var mı daha?

Başım belada, gözyaşına terk vedalar,
birlikte güçsüzüz geçilmiyor yekpare dağlar.
Tek başıma suçluyum, vicdansız mahkemem mübalağa.
Hem insan ol hem iyilik yeşertsin dünya ne ala.
Sabah fenalar akşam alkol krizleri.
Aitsizlik önlemim güvensiz dost ilişkileri.
Yok gururun paramparça halde bak ne oldu. (Berbat ettin).
Sahibim bir kara deftere yazdım insan klişeleri,
Ne bekliyodun monokromum renkli yolun,
dök eteklerinden taşları başka bi şans vermiyorum.
Bana gözüm karardı mantık dahilinde görmüyorum.
Dünya galaksinin satılık adisinden canlılar reyonu.
Farzı misal öldün, dünyaya dönüp bakma şansın olsa,
yalanları görürdün, parayla ters gömüldün.
Hayata sor hüzünlü, zamanla imtihanı.
Zor misafirin, kendiyle eş güdümlü.