Allame & Necip Mahfuz – İnsan

Gündüzden nefret gecelerden yorgun
insaniyet namına tüm hayallerim yok oldu
birazcık vicdan ölümden beter korku
kendimden beklentim yüksek ve ayakta zor durdum

Cihana meydan oku kör talihe beddua
beynin ayırt etsin seni kör cahile ör duvar
dünyadan barış bekle hayat gerçeklik duvarı
çarp ve yüzün paramparça olsun bu en doğal halin

Şşş pamuk prenses uyuyor
babası savaş tanrısı tüm çığlıklarını duyuyor
kölelikten zevk alır bi haldesin ki her gün aynı
çünkü f*hişelerin günlük tutma huyu yok

Oyunlarınıza mahkumuz yasal belgenizle
gidip tutuklayın lirikler yasaklı bölgenizde
Grüha dahil ol ezik bi güçle çünkü
Krallar kullardan kan insanlar krallardan övgü ister

Her şey, efsaneyle başlar kuşkularla yıkılır
insan bir akşamüstü varlığından sıkılır
çalacak bir kapı yok sefalet böyledir
kapris varlığına dair yalanlar söyletir

kanatlı bir yalancı omurgasız bir sükunet
dili tutulmuş bir sahipsiz bir iştahlı ucube
pişmanlık yürüdü içine yüzüne vuran şavkla
derin olmak başka çukur olmak başka

saatler hep geceyi kovar görev gibi
bir kere kırıldın ötesi berisi önemli mi?
unutmaktan başka çaremiz yok
bu sonsuz anormallik kalbimizden hiç bahsetmiyor di mi?

dağlarda karlar erir insanlar düşer ölür
gönlünce kırmak iste bu değişmez döngüdür
kafan karışmasın şeytan da melektir
sakın sevme bu acımak demektir