Canfeza – Fen İşleri

Mesafeleri yutar bir gülüşün
Gönül bahçemin esir gülüsün
Bir tohum at sinemde aşk büyüsün
Fırtınalar saç toprağa soy yürüsün
Hatırlamaz olur muyum hiç hatıranı
Bir senin varlığın gerçekten yaşatır anı
Yüreğim seni aklıma sokmayı başarır ani
Kalp seviyorken hala boşadır ahı

Tüm dertleri unutturur gelişlerin
Akıl almaz olur bilim fen işleri
Yar içime bir his gibi sen işledin
Kalbim arş-ı alem gibi genişledi
Tanımaz olur muyum ben hiç seni
Sana yazılır satırların en içteni
Sen ki şahısın yasaklı yemişlerin
Sanki ab-ı hayattın da ben içmedim

Seni elimden alır götürür
Bilinmedik o yerlere
Belki yaşatır bin bir hüznü
Ama küsmedim henüz hayallere
Benim içimi bir acı yer bitirir
Bak düştük ne hallere
Zaman bana seni veremez
Kalan her şeyi halleder

Zincirleri kırar tek bir adımın
Her harfi seni anlatır tiradımın.
Ben söyleyecek tonlarca şey bulurum
Önce sen bir dilinde bitir adımı.
Anımsamaz olur muyum hiç güzel günleri?
Bir eli yağda bir eli baldaydı dünlerin.
Ve sonunda unutturdun gülmeyi;
Yüzlerce kez gelmeyince, binlerce kez gün verip.

Şu bağları kesip atar bakışların
Senden sonra hiçbir yere yakışmadım.
Ben yerimde sabitim, yar devamlı akıştadır;
Yeryüzü yuvarlak ama hiç yolumuz çakışmadı.
Unutabilir miyim ben hiç bizi?
Unutabileyim diye dünyalar içmişim.
Sonu mutlak keder oldu her işimizin.
Bir şüphe kemirdi yer yer içimizi.