Nil Karaibrahimgil – Çık Buralardan

Ağlıyordum durmuyordu gözyaşlarım
Oynamış gibiydi bütün taşlarım
Ne arkadaşlarım ne kitaplarım
Anlamıyordu halimden

Nereye baksam sanki dipsiz bi kuyu
Cevapsız bir soru, bi yolun sonu
Sonra sen çıkageldin karanlıklardan
Çık sen dedin buralardan.
Dedin ki:

Kendini hayat bahçelerinden
Kovan insanlar da var
Sıcacık sobaların yanında
Donan insanlar da var
Geceleri gökte parlamaktan
Zamansız açan bi zambaktan
Ya da çöküp yere ağlamaktan
Korkan insanlar da var
Sen olma onlardan
Çık buralardan

İnsanın hep endişelendiklerinin
Nerdeyse yüzde 85’i olmazmış
Ama insan düşüncesini bırakmaz
Her yanını karartırmış