Teoman – Kumarbaz

Kumarbazım
kendimi sürmüştüm masaya
cebim boştu
yerim yoktu yurdum yoktu

sabah ilaçlarımı basmış
ruh deşenlerim bana
tutturup kıvamımı
dönüyorum mezarımda

şerefine kadehim
anlamsıza, saçmaya
Allah’ın delisiyim,
kendimi bağrıma basmaya

zaten ben artık üzülmüyorum dünyaya
son gördüğümde onu can çekişiyordu galiba
hepsi buymuş meğer

bir ucumdan hayal
bir ucumdan hakikat
koştum aklımdan dışarıya
kibirimden taşmaya,

bir yüz karasıyım
kuşkuyla, kinle dolmuş
çöplerimi karıştırmış
kendi derisinden çıkmış

mutluluk,
mutluluk umudundaysa
plaseboda, ilaçlarda
hafızasızlıktaysa

zaten ben artık üzülmüyorum dünyaya
son gördüğümde onu can çekişiyordu galiba
hepsi buymuş meğer

ilahlara sığınmıştım.
beni terslemişlerdi.
bir hayale boşalmıştım
yağlayan kilidimi.

bir daha dönmem evime
herkes şehri terketmiş
kuyrukta bekliyor kalanlar
mengeneyle sıkışmış

adımı unuttum çoktan
irinim aktı benden yere
artık tapmıyorum
kendimden başka hiçbir şeye