Velet – Sitemkar

Seninmiş bu dünya
Ben senin dünyanı sevmek için direttim
Sürgün etti şehrim, kötüden iyi de değilim
İçtim içtim, uyudum kalktım içtim
Pandemi’den bezdim

Her gün aynı, bazen dünden de beter günüm
Kimsin, sen kimsin bana veriyorsun hüküm
Dünyanın bütün yükü omzumdaymış gibi
Değil ama öyle gibi

Sitemkarım, düştü başım önüme
Ne kadar yakınım ölüme bilsen inanmazsın
Yaşımdan mıdır yoksa ellerimden mi
Yaşlandığımı anlaman çok sürer mi?

Yapma, yorma her şey olacağına varacak
Gün gelecek yüz gülecek

Öyle bıktım kendimden, daha güzelim sessizken
Tanırsın insanlığı insan olabildiysen
Ağlayacak mısın ardımdan
Ya kaçmak istesem korkumdan
Zaten huzur yok
Üstüme gelme bu yoklukta
Zaten huzur yok
Arasam da bana vakti yok
Sigaram geceyi avutuyor
Üşüdüm geceler acımıyor
Bu gece şişenin dibi kayıp
Ne yaptım ne ettim her şey ayıp
Ben insan olmaktan usandım
Kendimden öte her şeyi sayıp

Gördüm, gezdim, neydim, kimdim
Yanıldım eyvah (Yenildim eyvah)