Sagopa Kajmer – Söylenecek Çok Şey Var

Akrep kuyruğunda,yılan dişlerinde,ağaç dikenlerinde,insan dilinde zehri yüklenir.
Ve,farkı yoktur yaratığın.
Burası evi yaratıkların,ve yaratıkların kendi yarattıklarının,inşa edip yıktıklarının.
Terkedip ardından baktıklarımın üzerine uçar geride külüne sarılan yanmış eski sayfalarım.
Rüzgarın asisi koluna girmiş yaktıklarımın.
Şu an vardım,yanındayım kendime kattıklarımın.
Şu son nefesi aranızda artık pay edin.Bu ağır anlamların altlarında ezilmiş lain hain.
Vahim halin diyor kahin.Bu sen değilsin,nerde senin sahin?
Yaşlı çocuk sakin.
Sen güzel gör öyle bence hepsi çirkin.
Tek ayak üstü yüzün üstü yalan der o pişkin.
Benim karnım yalanlara pek tok ve şişkin.
Kin tarlası sevgi vermez.
Kin oldukça ekinin….

Bana doğru konuşuyor ben:-”Düşünmek yoruyor seni biraz dinlen yahut içine kapan,nasıl istersen.”
İyisi mi? Sessizlik derim.
Bana doğru konuşuyor ben:-”Biraz sakin olman gerek.”
Derken ben,bana doğru konuştum:-”Bıktım gerçekten.”
İyisi mi? Sessizlik derim.
Anlatıyorum kendime,dinliyorum kendimi.
Söylenecek çok şey var,katlanacak yok hal.
İyisi mi? Sessizlik derim.

Hangi tür bir gerilimin yanında huzur buldun öyle?
Kin!…
Savaş mı senin yemin? Kırık Türkçenle söyle.
Bitik halinle hamle,emanet aklınla darbe.
Neler gördü gözüm genç yaşımda vay be…
Bugün kendini kandırmanın kaçıncı ayı ya da yılı?
Yıllanmış şaraplar kadar uzun bekledin,süren daraldı.
İnsan akıllı fakat akılsızlara takıldı.
Bir akılsızdan akıllanan akılsızlar çoğaldı.
Yine tütünü kefene sarıp ateşe verdim ellerimle.
Yetindim gördüklerimle.
Kurşun platonik aşk yaşarken kurşun geçirmez yelekle kendini yedekle.
Sıradan bir bal arısıyım,işim petekle.
Ölüm korkusundan da korkuncu yaşama sevinci.
Belki ondan öyle bakar Mona Lisa’dan Leonardo Da Vinci.
Yine ben erkenci.
Neyseki erkenden uyandı hırsıza bekçi.