Halil Sezai – Ayyaş

Koca bir damla gözyaşıyım ben
Düşsem, kimin gözünden attın kendini derler
Kocaman bir göz yaşı var içimde
Baksalar, dünya tersine dönmüş derler
O bir damlada kendilerini görmek istemedikleri için
Ben renksizim, yorgunum, beceriksizim
Yendiler beni
Ama kim? Neden?
Şimdi kalbinin attığını sanan koca bir hasretim
Adına yaşamak dedikleri meczup bir garabetim
Bir Salı pazarında toplanmayı bekleyen çürümüş bir melodiyim
Oysa ki;
Adına sevgi dedikleri, tanrının en güzel cezasının temsilcileriydik biz
Sen vardın
Ben vardım
Onurcan vardı
Koca bir şişenin dibiyim şimdi
Uçurumun kenarında
Bize hasret

Biz demlendik başımız tüttü
Cümlelere hükmeder olduk
Acılarımızı iyi süzdük
Mecnun’a aşk öğretir olduk

Bir gün çıkagelir ansızın
O insan güneşi somurtturur
Biraz delikanlıysa eğer
O da bize Leyla’yı unutturur

Garezin kime büyük şehir

İstanbul kime kızdı da böyle
Bizden çıkarır oldu
Acısını kaybedenlerin
Acısını niye biz bulduk

Sonbahar içirir böyle
Aşk kimlere nasip oldu
Biz doğruyu aradıkça
Kimine göre ayyaş olduk