Sagopa Kajmer & Ramiz – Elbet

Kötüye tamah, yok öyle yağma
Düşmekten üstüm başım yama
Kızmış duama, tuzmuş yarama
En zayıf anımda sızmış rüyama
Kefil günaha, esir zamana
Kime gülersen vezir dünyana
Hepsi Pollyanna, tapar yalana
Direniyorum istilana

Eli kolu yara bere kaderine gidiyodu yine bu çocuk
Oluk oluk kanıyodu, damarına düğüm atar, içi de buruk
Kırık bi’ saat gibi ölüme kuruk, kafası bozuk
Yarası kabuk, yarısı alev, yarısı barut

Anlık bi’ karar mahvetmem
Sanırım kendimi affetmem
Düştükçe kadere küfretmem
Tüm doğrularımı keşfetmem
Kırk odada bi’ beden hapsetmem
Azrailim ama centilmen
Hayat ucuz, paçavra
Yaka paça, kadavra

Bu hayat bize bir gün bakar elbet
Bir üşütür bir yakar elbet
Ruhumuz darmadağın, paramparça
Düştüğü yerden bir gün kalkar elbet

Yolum ileri, geçtiğim yolu iki gözümle görerekten
Cadı sepetindeki elmaları tekmeleyerek dökerekten
Şapkasını yakıp saçından sürükleyerek keserekten
Çürük insancıkları eleklerimde eleyerekten
Onların farkı yoktu kâğıttan olma kesikten
Yine de üstlerine yürüyen kurşunlar için yardım isterim çelik yelekten
Hayat kimine kavun kimine bilek kestiren
Ve kimine meltem üfleyip de kimine poyraz estiren

Ah, işte böyle bi’ yakar bir üşütür
Bi’ kaldırır yerden bi’ düşürür yere
Kime ne yapacağını bilen yok
Bir tarafım ölse ötekini yaşatırım
Elden geldiğince varım işte olabildiğince
Onlar böyle kolayca aklının canını aldıklarında
Nefret ediyorum bunu yaptıklarında
Kandırmayı kolay sandıklarında
Nefret ediyorum kötüler kazandıklarında