Ados – Göklerden

Değme düşerim
ışık bile benim için üşenir
keriz mi neyim
sonu görüp yine sona giderim
ama bu zora gider artık
olurunu bileyim hayatın hey
her şeyin kobayı gibiyim
bir de sorayım hesabı
bir kerelik de değil bana bir şey
söyleyin yaşıyor mu bu garip birey

Taşıyorum her yükü tek
gözlerim alıştı bu karanlığa pek
sözlerim ateş eder ölüsüne çek
söylerim söyleyemediğini de hep
sokağımda gölgeler hepsiyle cenk
bir elim huzurda bir elim savaşta hep
tansiyonun sonu gelmeyecek gibi
bendeki öfkeyi kim yenecek

Göklerden düşmedi ışığın hiç üstüme
Bendeki gözlere bak
Karanlığa yürümeyi sevdiren halime bak
İçimde yıkılmış harabeyi aydınlat (artık)

Bir gün istemsiz gördüm
namerdin gerçeği yüzümüze sövdü
giden gider ama benim için hepsi öldü
basit olabilir ama gerçek bir döngü
nasıl acımasız olunurmuş onu gördüm
tokadını eksiltmedi yüzümüzden kördüğüm kader
öldüğüm kadar yaşasaydım bana yeterdi
neden
sormak da keder

Kara günlerden geçtim
deli yollardan aştım
yüce dağlardan uçtum
beni durdurmaya yetmedi bu keder
daha kendimden geçsem
yine yanlış yol seçsem
en yüksekten düşsem
beni durdurmaya yetmez bu keder