Anıl Piyancı & Ege Çubukçu – Zaman Arsız

Tüketiyor zaman her birimizi bir bir
Sanmaki bir tek senle benim filmim
Son sahnede perdelerini indir
Bu dünya bir serseridir bildiğin
Sıkıca sardı her yerimizi zincir
Acıması yok ben ne diyim şimdi
Ne fark eder terk edelim şehri
Desem de boş sersefilim bittim

Söylesene bana nerde nefes alabilirim
Huzurlu bir uykuya gece dalabilirim
Bi dost bulup uzunca çene çalabilirim
Güvenmek istiyorum bak arkadaşlarıma
Savaşalım yine canla başla kalk
Sırt sırta dayanıp laflasak ya ha
Kafaları içip katlasak ya ha

Tanımıyoruz yok yasak filan
Ama bu aralar b*ktan her sabah
Uyanıyor zorla her zaman
Utanıyorum her taraf sanal
Yapmacık saçmasapan ilişkiler arasında
ben kaybolmuş gibiyim, kaybolmuş biriyim

Zaman arsız her şeyi tüketiyor
Eskiden neşe saçandım artık hiç gülemiyorum
Yapayalnız kimseye güvenim yok
Gücüm yok artık kalmadı yavaşca tükeniyorum

Savaşmak gibi gölgemle
Hem de güvenli bölgemde
Sonuçlarına katlanmak
Zor gelir öngörsem de
Kaç kere daha bozarsam düzelir dengem ey
Kırılabilir eklemler
Gerekebilir sökmen.
Buz gibi kalbim.
Umutsuz bi halim var
Ben hariç biliyor herkes yanlış var (herkes doğru)
Sel gibi yağmışlar
Üstüme iyilik sağlık alkışlar…
Tek diyebildiğim olmayın köstek
Göze aldım yürümeyi közde
Olabilir ama olmayım gözde
Olmayım örnek
Bana göre değil parlayıp sönmek
Kara balık gibi kendimi buldum
Ters yüzüp doğruyu görmek,
bana bildiğim her şeyi unutturdu.
Yanıyor içim bak nasılsa dışım o
Alıyor elimden
Nasılsa sorun yok
Veriyor yeniden
Kapı çok, kapı çok (ey)
Anıl, anlat ama dinle;
Zaman arsız…