Cem Adrian – Emanet

Yine bi yol, yine bi yer, yine bir son arıyor
Kalbim kendini ateşlere sarıyor
Yine gece, yine bir ay batıp güneş doğuyor
Her doğduğunda sabah olmuyor

Yine umut, yine şifa, yeni bir ses arıyor
Bir teselli, bi yalandan medet umuyor
Bu can hala nefes alıyor
Her nefes alan hayatta sayılmıyor

Beni böyle bırakıp gidiyorsun bi sözle
Ellerinle söküyor ruhumu hevesle
Bu sana kanayan yaralı beste
Kalbimden kalbine, dudağımdan diline

Bizi böyle ezip geçiyorsun nafile
İki kalp kilitli hep aynı kafeste
Yine aynı yalnızlığa bi çare
Aşkından emanet bu yara kalbime