Cem Adrian – Kurşun

Sessizliğin içinden yürüyen
Karanlığın dibinden süzülen
Bir gölge gibi şimdi ismim peşimde

Sürüklenip duran bir kalp zavallı hece dilimde
Sen sakladığın her çekmece
Üzerini çizdiğim her cümlede
Sustuğun kelimeler kustuğun cümlelerde
Gidip gelen gelip giden söküp diken dikip söken
Zamanın ellerinde

Hep sen üzerimde içinde debelendiğim
Bedenlerde bulduğum kırdığım
o zavallı çaresiz kalplerde kısık kısık
Delik deşik silik silik bakan
Yarı kapalı yarı açık o yalvaran aciz gözlerde

Sövdüğüm saydığım gittiğim kaldığım
Yattığım kalktığım çıktığım battığım
Yaralandığım yaraladığım yakaladığım yakalandığım
Karanlıklar içinde

Hep sen unuttuğum unutulduğum
Kopardığım koparıldığım dağıttığım dağıtıldığım
Parça parça bir nar gibi saçıldığım
Parçalandığım parçaladığım her kırık kalpte

Yine sen yazdığım yazıldığım duvarlara kazıdığım
Kayıp çocukların kalplerine karaladığım
Gecelerce gündüzlerce binlerce yıldır
Hep kanadığım kanattığım her cümlede

Sen yaktığım yandığım küllerinden yarattığım
Can alıp can verip ömürlerce yaşattığım
İnandığım inandırdığım inanıldığım
Bu aşk hep sen

Ve sen önünde diz çöktüren
Bir sözle öldürüp bir sözle dirilten

Ah vurdun beni kurşun gibi kalbimden…