Düşdünya – Birinci Köprünün Üzerinden

Sana yalvaramam şeffaf olman için
Biliyorum olamazsın, ben de olamam
Ama sana içimi gösteririm

Şerrin bağrını yarıp açtığında
O karanlık yarıktan sana tanrının bakacağını

Kendim için yaşamayı bıraktığım zamanlarda
Gecenin ve gündüzün, mutluluğun, mutsuzluğun
Tüm bunların tatsızlaşmasının sorumlusunu gösterebilirim
Bir aynayla

Bana inan yanıma gel elimi tut, kaçmaya çalışma
Bana inan

Bana son bir öpücük ver kendimizi tümüyle boşluğa atmadan
Birinci köprünün üzerinden

Denizin maviliğinin ve de gökyüzünün aslında biz olduğunu
Ve çok da uzaklara kaçamayacağımızı

Unutma, dibe kadar sakın elimi bırakma

Gri bir denizin içinde bilmiyoruz yüzmeyi
Ve neden burada olduğumuzu
Ama o his şaklatıyor kamçısını
Sırtımızda durmadan

Zorluyor gitmeye, boyumuzu aşan yerlere
Kuma değmez oluyor ayaklarımız
Çığlık çığlığa bağırıyoruz
Duyurmak için sesimizi kıyıdakilere

Kimisi korkuyor, kimisi umursamıyor
Birlikte izliyorlar yitip gitmemizi dalgalarda