FuNdyy – Eylülü Gömdüm Gözlerine

Şimdiden söylüyorum bu hikaye; sonunda beni alır sürgün eder
Evimden, semtimden, ahalimden, ahvalimden
Bir Eylüldü, sonbaharda avuçların ellerimde
Kanatlarımsa sanki huzur yatağı göğsünde
Bana bu şehri sevdiren esmer adam şimdi nerde?
Eşkali belli gönül yağmacısı gir himayeme!

Ben senden sonra bu sahile hiç gelmedim
Gözlerinin kahvesinden içmedim
Bana senden kalan hayatın zehri oldu
Panzehiri başka yüreklerde bulmak istedim
Maatteessüf beceremedim, bu yarım kalmışlığın bir telafisi yoktu

Eylülü gömdüm gözlerine ağladım, kara kışlar talip ömrüme
Kör ayazlar vaki, bakışların kadar karanlık
Ben sensiz takvimlere bile bakmadım
Zamanı kehanete bağlayıp, umutları dizdim önüme