Gökhan Akar – İzmir

Bir Küçük Kız Çocuğu
Ağlıyor İçimde
Yüzü Elleri
Toz Toprak İçinde

Minik Omuzlarına Yıkılan
Duvarlar Sağır Sesine
Yüzleşip Hayatla Büyüdü
Doyamadan Annesine

Ağlama Küçüğüm
Hayat Bu Öğreniyorsun
Misafir Bu Acılar
Düşe Kalka Yürüyorsun

Bir Gün Çok Sevince
Yaraların Olacak
İşte O Zaman Anlıyor
Zamanla Büyüyorsun

Tut ki Parmağımın Ucundan
Sımsıkı Sakın Bırakma
Elif Gibi Dimdik Dur
Yıkılma Arkana Bakma

Silinmez İzleri Ruhundan
Acıdan Miras Onlar
Seyredip İzmir’i Kordon’dan
Susar Tüm Zamanlar

Tas Taş Üstünde Kalmadı
Üzerimize Yıkıldı İzmir
Kalkarız da Altından
Acılarımız Hayallerimiz Bir