Hayki – Kargalar

Kendi ateşimle yandım
Ceplerimde mal yanımda dostlarım da vardı
Yetmedikçe sattım ve böyle gider sandım
Ufaldım ufaldım mikrofon kapandı
Bütün gece sabahlayıp gündüzünde yattım
Ne yedim ne içtim anca sarıp sarıp yaktım
Herkesi tuttum da bir tek kendimi bıraktım
Kafam dönerse bu pisliğe katlanırım sandım
Bana inanmıştı annem, daralmıştı vaktim
Kararmıştı ruhum, bırak giden gitti zaten
Çoğaldıkça yalnızlaşıp bulandıkça midem
Uzaklaştı, anlamadı kardeş bile halden
Düşman oldu arka bülbül oldu karga
Bir bodrum katta yaşadım soğukta
Ciğerlerim rutubet ve küften hastalandı kanka
Uyandım bir hastanede gözlerim tavanda

Gece gündüz bir oldular
Yandırdılar beni
Kargalar bülbül oldular
Kandırdılar beni

Yatağımda kanlar, baş ucumda kadın
Tükürmüştüm artık bütün zehrinizi tadıp
Düşündüm düşündüm bana ettiğinizi yazıp
Kısılmıştı sesim suç benimdi asıl
Önce bıraktım dumanı, bu toparlar kafamı
Çıktığımda özlemiştim hakikaten yaşamı
Tutmam gerek birkaç sözü korkmadan başarıp
Belki korkak arkadaşlar gibi ülkeden kaçarım
Güneş yaksın diye beni onu karşıladım sabah
Özlemiştim hırsımı da yazdı elim tamam
Bu kez babam bile oğlum diye gülümsedi bana
“Borçlar” dedi “ödenmeyi bekliyorlar” ama ah
İşliyordu zaman, istiyordum geri
Kaybettiğim ne var ne yok alacaktım yemin
Bitmiyor bu savaş önce topladım evimi
Sonra krediyle stüdyomu kuracaktım tabi
Ailem ve evim, köpeğim ve kedim
“Onlar için hayatta kal, bırakma.” dedim
Şimdi sahnedeyim üstelik eskisinden emin
Bütün kargalar da uçup gitti ben dönünce geri