Hazel – Dünya

Suratlar hep ciddi, sıfatlar hep sisli
Kimi içime sindi, kimi tek kalem sildim
Gizli saklı işler döner, kinli ve cimri
Kişiler, diziler, boşverdim, hiçti
Biçti beni bazen fakat dururum hala ayakta
Değilim batakta, kalkabiliyorsan her gün o yataktan
Mutlu ol, masada varsa bir tabak daha
Basit, hayat bu basit
Kesitler canlanır, atamam kesip
Değil asla, şartların hepsi eşit
Beşikten başlar, en yüksek eşik

Yaşıyoruz işte adetten
Bunaldım çocuk bu kasvetten
Bilirsin asla bahsetmem, hasetten
W’ussup then?
Yaşıyoruz işte nispeten
Bunaldım çocuk bu fitneden
Bilirsin asla iplemem, trip neden?
W’ussup then?

Yabancılaşıyorum bazen kaderime
Tutulup kalsam da sorarım ederi ne?
Gücüm hiç yetmiyor bazen bak bedeline
Bu gidişle galiba üzeceğim ben pederi de

Kelimeler, yeah, rehineler
Gitmediler her gün benimleler
Hançerim teninde, derine der
Hediyeler gerek, “he” diyene
Zaman geçiyor bilesin, diyebilirler delisin
Özendiğim bir tablomdan akan boyalar gibisin
Ömür, hiç bilmediğim bir masal gibi, nicesin
Sıran gelsin ki, gidesim, geliyor diyesin
8 milimetre işlerken bitmeyen piyesim
Nitekim, yolumdan şaşamam ve hayat sillesi
Bileti olmayan bir tren, yok ki hiç inesim
Çilesi başa gelen karanlık bir silsilesin
Dökülüyor yaprak yaprak ömür
Süzülüyor kaypak kaypak ölüm
Özünde iyidir ama bir gün herkes büyür
Kalbin paksa eğer, diyebilirsin “hürüm”