Mehmet Elmas – Tozlu Raflar

Tanrım bu bana mı bir reva kaderime yenik düştüğüm
Belki de son değildi bu ceza alışkın değilim küçüğüm
Ayaklar altında ne umudum kaldı ne de yarına güçlüyüm
Rotam şaşmışsa bu benim suçum değil nefsimin körüyüm

Büküldüm güçsüzüm ama yine de yaşıyorum
Her seferinde kendimle yeniden sınanıyorum

Kahrımdan elime yüzüme bulaştırdım
Yandım sormadılar yine derdimi anlattım
Anlamaz yarınlarıma ışıkları kapattırdım
O tozlu raflardan resimlerini kaldırdım
İnadınla boğuşup bağırdım