Sagopa Kajmer – Oyun Parkı

Hayattan anladığım; psikolojik savaşlarım ve savaş anılarım.
Fotoda ben ve patlayan mayınlarım.
Bilindik hisler, onlarca kayıp dakikam.
Gün bitmiyor her şeye isteksiz olduğum an.
En azılı acıları da yaralılarla beraberce süpürüyor şu günler.
Yarının sayfaları kapanıyor bugünden.
Hayat romansa mecazlarımda, insanlar ölüyor insanların romanlarında.
Keşke olmayaydım ya farkında, duygusuz çocuklarla aynı oyun parkında.
Bakma kandırana bu kez gözünü aç da bak şu kanana gözle!
Çünkü kanmak güzel şeydir, mutlu eder sanmak öyle.
Ellerinle neler yaratmışsın öyle bir dolu hayal kutusu.
Sahnede “olmayacak dualara amin” korosu.
İşte hayatımın sorusu, koşturur cevaba yunusu.
Tam aklını yitiriyordu gördüm yandı bonusu.

Tuzaklar yakında sen değilsin farkında.
Bir salıncak kaptım sallanıyorum duygusuz çocuklarla aynı oyun parkında.
Gözyaşlarım yarışıyor gözlerimden kaçmak için.
Engel tanımıyor dengemi yıpratan o sert yel.
Kaybettiğim kahramanım hadi dön gel.

Korkular durulduğunda bana dokun ben uyanırım.
Yıkılmış eski korkulukların simalarını anımsarım.
Değiştirmeme yetmiyor hislerimi bilindikler.
Bildiklerimi biliyorum, onlar bana yeterler.
Biz farklı noktalara düşen domino taşları.
Farklı noktalarla kaplı fakat gördüğün şey aynı.
Gözlerimin gidemediği yerde kalan aklım.
Alan daraldı, yalan çoğaldı dudakta tatlım.
Cehaletin semalarından karaya iniş için izin ister kaptanım.
Bu inişin arkasından bir daha uçarsam aptalım.
Zorlu arazi, üstesinden gelir botlarım.
Vakitsiz gömersen beni mezarımdan hortlarım.
2016 ben hala hiphoplayım.
Hala burda en üst kattayım.
Herkesi net gören geniş bir balkondayım, gördüklerimi söylediğimin farkındayım.