Şanışer & Redo – 64 Satırda Devr-i Dersaadet

Kaşmir ceketli bi’ yazar, toprak yolunda bi’ köyün
Her şey yavan, her şey son derece kötü
Hava on derece falan, güz yazdan çok verecek ödün
Tabii ki iyi havalar emanet, tabii ki zor geçecek ömür

Yorgundur, girmiştir bi’ başına kavgalara gönül
Ama yazar, atar içindeki alevli mavralara kömür
Bilir ki güç olacak, korkacak, hatta patlayacak ödü
Boş yere savaşıp duracak ve günün sonunda almayacak ödül
İçinde sonsuz bi’ heves, göğsünde yorgun bi’ öküz
Ensesinde korkunç bi’ nefes, neyse ki olgunca özü
Zaferi bozgunda yitirmiş olsa da hâlâ sonsuzda gözü
Yazar doğru bildiğini, dilemez kimseden korkup da özür

Ve şehir çağırır, adama yollar görünür
İstanbul kıyamet; cebinde cephane, laflar götürür
Savaşır, etmez şikayet; yüzündeki kaslar gerilir
Bilir ki her savaşan kazanamaz fakat kaçan herkes yenilir

Belki de insan, bu savaş olmadan değersizdir
“Kim bilir, belki denememek, yenilmekten değersizdir” der belki de insan
Etse de inkar, etse de bazen tanrıya isyan
Dayanıp beklerse baharları gelir elbet nisan
İnanır sabırla, dayanır o yüzden, diler ihsan
Ama dilenmez kimseden insaf

Hâl böyleyken kapanır kapılar yüzüne bu yaban şehirde herkes yalnızdır çünkü
Geceyi sever ama gece biter, bu minvalde pek arsızdır gündüz
Der ki “Ne fark eder, yansın yer, zaten yangındır cürmüm, yalnızdır kürküm”

Çıkar İstiklal’de bi’ tur atar, anlamadığı diller ve sesler vardır
Kalabalık içinde duramaz, içinde kıymetsiz yoğun hisler vardır
Bi’ yanda müzik, bi’ yanda eylem, bi’ yanda dilenen sabiler, garbın
Umursamazlığı yakar ciğerini, şarkta hep gidişler vardır
Zaten, bu coğrafyada bitişler vardır
Sebebini anlayamaz, işin içinde başka pis işler vardır
Büyük caddelerden geçer, umurunda olmaz paradır, maldır
Kolay gidişler geniş geniştir, dönüşler hep soğuk ve dardır zaten
Der bana “Zorluk yardır zaten”
Her güzelde zorluk vardır zaten
“Daha yürürüm, yazarım” der, “Malum, dolmadı vadem”

Der, yalnızsan karanlıklarında bu acımasız şehrin
Ya kal savaş ya yenil, durma çek git
Ne senle fazla olacak ne sensiz eksik
Anlamsız restin

Der belki de fazla
Belki de fazlayı sevmek gerek, yetinmemek azla
Taş olmak, bi’ başkası adına sevinmemek asla
“Yukarı çık” der, “En yukarında derinlere rastla”
Arkana yaslan
Der “Bu kadarı fazla”
Der “Ya ben deliyim ya da geri kalan herkes hasta”
Kıştan bıktım, bahar bile kesmez artık, ne haber yazdan?
Çok gittim zannetim, meğer az gitmiş azdan
Kaybolmuş hazlar
Benim huysuzluğum hep yastan
Biri der “Çalsın sazlar”
Biri der “Yar, kalsın, kasma”
İsyan etmen boş çok sıkmıyorsa, dostum, tasman
Adam der “Ters bana bu, ben bile bile ruhumu asmam”
Sana iyi şanslar

E yani şehirde kendine bi’ yer bulamaz naçar
Yarısı emanet yaşıyordur, kalanların yarısı kaçak
Sakinlerinin her yanı yara bere, her yanı faça
Her gün yeni bi’ darbe vurur şehir ve sarar başa
Aklı olan burada duramaz paşam
Burada duramaz, kaçar çünkü kendinden vermeden kuramaz yaşam
Adam der “Döneyim köyüme, beni buralar aşar”
Ve böylece bu öykü burada biter, eyvallah, bu adam kaçar