Şehinşah – Samanyolu

Sonsuz yolculuğunda
Bir otostopçu yolu zaman
Koşulsuz aşk
Samanyolu’nda onu arar
İçinde bulunduğu boyut dar
Hayır, hiç kimse şu ruhunu doyurmaz
Yok oluşlar doğurmaz
Bulaşma sonsuz yolculuğuna

Kendime döndüm ve dedim ki: “Nedeni neydi?”
Kaç bin kez öldüm, demedim hiç: “Gerekli miydi?”
Heyecanlandıramıyordu beni, gelir evcilik oyunu gibi
Toplumun parası, pulu, dini
Hepsi aynı b*kun laciverti
Vadettikleri, etkilemedin ama ne de mal ikisi de kesmedi
Şeytan mahallemdendi ve t*şak geçerdik israfta gezerdik, insana benzerdi
Zemin kayıyor altımdan usulca düşüyorum
Yarım yaşıyor yarım kalmış, uyuya düşüyorum
Tut ellerimi yükseleyim yanına karanlık burası üşüyom
Uzayın tam kucağından dudaklarına düşüyorum
Ölüm kadar rahat bi’ rüyaya ağıt, bu dünya vasat
Yaşa geç, dönük amaca
İn ücralara bul hayatın anlamını bana ver
Işıklar akıyor araç hızlanıyor
Bu sefer kalamam sana geç
Yolunda hayalperest, hayalet
Sonsuz yolculuğunda sana dek

Bu yalan dolana dayanamam olmasan of
Onlara sor, olur bana dar Samanyolu
Gözlerinde görüyorum onu, n’olur öyle bakma bana
Parçalar o nasıl poz (Ey)
Tam derken kurtuldum, yutuyor daha da anaforun

Gümüş nehirde galaktik yıllar, antik yıldızlar aşacağım
Bu Samanyolu’nu bi’ gerdanlık gibi boynuma asacağım (Ey)
Ateş arabalarına binip o gök adana varacağım, unutma
Tadını çıkarıp ölüm çirkinleştirmeden yol alacağım
Alın şu canımı n’olur, kurtarın kaçırın onu
Bunaldım aşırı moruk uzanalım uzağa burası yorucu
Uzayın sonuna dokunup arayıp duralım koşulsuz huzuru
Bulalım kusursuzluktaki kusuru, tutalım kuyruklu yıldızın ucunu