Sokrat St – Korkularla Sınar Hayat

Kafam sorularla dolu
Sabahçı kahvesi gözlerim ve çatlak aynam
Gülüşümde sancılarımdan küçük bir pay var
Suçsuzdum, tüm bunlara dayanmak yarayla çok zordu
Kim olduğumu sordum
Kendilerime bölünüp de bir olduğumuz oldu
Önce yansımamda parmaklarımı kırdım
Sonra hafızamdan insanların anlamlarını sildim
Kızgındım, sokakta sızdım
Parça parça değildim de bir parçasızdım
Tarif edemiyorum çünkü çok anlamsızdı
Sanki sokak çocuğuydum ama sokaklarsızdım
Ben hiç bu kadar dağılmamıştım
Hayattan hasbelkader armağan geceme yıldızlar
Etrafımda toplanmış bir kalabalık bana ne olduğundan habersizler
Ayağa kalktım, gözlerimden öyle sanılacak ki
Adam uyuşturucu bağımlısı olduğumu düşünerek baktı
Yaklaştım, sigara istedim ve yaktım, adam uzaklaştı
Korkma! Sana içimi dökmem lazım
Basit bir sancı değil bu varoluş vedası
Bil ki sandığın kadarım, bağımlıyım belki
İki dakika dinle beni Allah’ın belası!

Korkularla sınar hayat beni
Ait olmadığım her yerdeyim
Vedalar, hatalar, bahaneler
Tanrım nerdeyim?

Yoksun kalır adım, öksüz gibi zaman
Varken varmışım gibi davranmadı bana
Onlar insandı, benim kopmuştu bir yarım
Hayat susmaktan başka hiçbir yol sunmadı bana
Yorsun beni biri yaksın diri diri
Kendimi kendime anca öyle getiririm
Varsın olsun, çünkü gördüm beterini
Beni öldüremeyen insana “beni öldür” dedirtirim
Hatalarım var herkes kadar
Rüyalarım artık kabuslarımdalar
Üstüne varoluş sancılarım da var
Hayallerimi teslim ettim falcı kadınlara
“Uzaklarda arama” dedi ihaneti
Tüm yalanlar gerçeklerin işareti
Zaten gerçekçiydim, hayal kurmazdım ben
Şimdi sadece batıl bir yoldan ibaretim