Timuçin Ateş – Dur Dünya

[1. KISIM]
Gel içeriye hayallerimi kabuğundan sıyır, dinle hikayemi yıkılsın tüm tabuların.
Çiseleyen fikir yağmurunda ıslanır saçların, burası madrabazdan uzak hayal diyarım.

Fikriyatım istibdattan kalkıştı firara, kim gitti belli değil sanki diaspora (Ha!)
Tuzla buz olur haybeden gelen iktidar, kim geldi kim gitti hala muallakta!

Şarkılarım Escobar’ın parkası gibi, armağanım olsun ona ben mahallenin mülayimi.
Bu, Quasimodo’nun son kantosu, veyahut da ölümün son saltosu!

Ölüme beş kala, tek kelamım nazdrovya! Müşkül zamanlarda kaybediyoruz bak irtifa!
İnsanlık uyumakta eser yok teyakkuzundan, hayatlardan değerli üç kuruşluk bir cüzdan!

[Nakarat]
Dur Dünya!
Yazıyorum inadına, durmak istiyorum (tam) karşında!
Susmak zor olmalıydı, bunca hatanın ortasında!

[2. KISIM]
Ben frapan haldeki İstanbul Beyefendisi. İnsanlara bakıyorum bu davranışlar umumi.
Yanıma yaklaşanlar edepsiz simsar gibi, tebdil-i kıyafetler, hilkat garibesi!

Müstekbir etmişler hepsi merdut diyardan. Bir teyyareyim ancak, insanlıksa türbülans!
Gecenin mavisi saçlarımda dolaşmakta, şuan tüm Taksim’in matizliği var kanımda.

Burada anarşiste ateş pahası özgürlük, şatafatlı sözlerle aldı bunları götürdü.
Ben bir ölümlüyüm, bugünse benim son günüm, benim adım özgürlük, yani Kemal ATATÜRK!

Bu sakin sesin ardında çok şey var bilemezsin, muntazamdan uzaktır bu kelimelerin silsilesi!
Haykırarak anlatacağız pazartesiden geçenleri, bilmiyorsun Karadeniz’den çıkamayan o izleri!