Tuna Kiremitçi – İz Kalmadan

Müsaadenizle beyler, ben de biraz konuşacağım
Belki sözlerim mühim, belki de yalan dolan
Kimse sevmez nasihat almak, bende istesen de yok
Yorgunum, yaralıyım, ortama yabancıyım
Yirminci yüzyıldan kaldım, direnmekte mahirim
İçimdeki korkularla nükleer bir cahilim
Bir İskender değilim ama belki biraz şairim
En sağlam direniş kalbi temiz tutmak, şahidim
Aşk varsa şu alemde başka şeye yok hacet
Tam tersi bir anlamda kullanılırsa şayet
Kalemi kır, ipimi çek, her ölü bir yere gömülecek
Yenilsek de yanılsak da pes etsek de bilinecek

Hadi götür beni uzaklarıma geriye iz kalmadan
Geri getir boşa geçen yıllarımızı bana sormadan

Onlar hep vardılar, kuralı onlar koydular
Bir vicdanımız var diye bizi aptal sandılar
Yanıma gelen, kapımı çalan, elimi tutan kimse yok
Yine de başımı eğmeden yürüyorum ki zevki çok
Seninle gel eski kahramanların
Şimdi yaptığını yapıp dünyayı kurtaralım
Süper güçse lazım olan, ziyadesiyle var
Kanımızda radyasyon Çernobil’den yadigar

Hadi götür beni uzaklarıma geriye iz kalmadan
Geri getir boşa geçen yıllarımızı bana sormadan

İçimi ısıtan güneş, saçımı okşayan rüzgar
Çoluk çocuğumun rızkını çıkardığım şu gitar
Hepsi şahit aklımın gelip gidişine
Vuramadık be kardeşim bir topun gelişine
Tarantino filmindeyiz sanki, kanlı sahneler
Ahmet Ümit romanlarındaki gibi tekinsiz bir yer
Winter is coming, e başlasın panik
La havle vela kuvvete, yetti ulan k*hpelik!

Hadi götür beni uzaklarıma geriye iz kalmadan
Geri getir boşa geçen yıllarımızı bana sormadan

Konuşmakla oluyorsa bu işler ne ala
Ama nedense içimde kuşkular var hala
Yine de bakana, sesimi duyana, sudaki dumana bin selam
Tam şu an, karanlıktan iz kalmadan