Sagopa Kajmer – Dokunan Yanar

Herkese gülümsemek zorundasın
Yo, aklımı susturun
Midemi bulandıranlar var, beni kusturun
Aklımı öldürmek istedikleri yere doğru koşturun
Uyutmayın, hayatta kalmam için beni konuşturun
Bazen acıya dayanamıyorum, beni uyuşturun
En sevdiğim kalemimle ellerimi buluşturun
Ateşe değen pamuk misali beni tutuşturun
Gerçeklerimi yalanlarına karşı konuşturun

Devam edin, sahipliklerinizi atlar gibi yarıştırın
Dinamik egolarınızı kafeslerde kapıştırın
Hanginiz şampiyonsa bilelim, alnınıza yapıştırın
Buzdan yollardasınız bayım kayın kayıştırın
Bir ibrenin son raddesinde
Hayatın işlek caddesinde, aslen ölümün arka bahçesinde
Gezindirdiğimiz nefesin pençesinde ömür kimin?
Hayat sana güzelken ona çirkin

Değmeyin dokunan yanar
Suskun volkan patlarsa lavlar yakar
Uzak dur, yaklaşma, alev sıçrar
Dokunan yanar
Bu akıllı içinde bi’ deliyle yaşar
Uzak dur aklın varsa

Söylüyorum
Herkesten çok kendimden korkuyorum
Aklın varsa söylüyorum
Herkesten çok kendimden korkuyorum
Dokunan yanar

Duvara karşı yumruk kırma vakti geldi
Sago sarmaşıklar içindeki leylandi
Zehirli çorbalardan almam yudumu
Çünkü uyanması zor olur uyudu mu
Yaşa hayat buldu mu
Uyuyabilen unutur uykusuzsa düşünür
Uyumsuz huyda gizlenir, huy ölmez bi’ hücredir
Onların dilleri damar arayan iğneler gibi sivrilir
Sago kalemini terbiye ettiği kılıcıyla sivriltir
Zaman kekelemesi gibi her şeyin tekrarı
Işıklarını gözüne patlat, ver ihtarı
Aynı filmi seyri terk et
En iyi savaşçını en güvendiği savaşçısı için kenarda beklet

Mevcut canavarları güncelliyo’ farklı acılar
Değişiyor konulara baktığım açılar
Kaçı yok, kaçı var? Bu diyardan kaçıver
Artık bulmacanın kutucuğunu tekmeleyiver