Teoman – Efendi ve Kölesi

Başkalarını hatırlatırım
andırırım, işim budur
gurur meselesi yapmam ama
kırılıyorum aldırışsızlığa hala

saklıyorum geçmişimi
çıkarıyorum adımı kirliye
sallanıyorum her darağacında
güzel de değilim, akıllı da

soruyorum efendime, nedir arzunuz?
kulak veriyorum yıldızlarına
dudaklarım kıvrıktır aşağıya, boşuna değil
efendimi yaratan benim

kimin bu gökyüzü, kimin bu nehir
kimin bu acı, bu sonsuzlukta?
söyle efendi, nolur söyle
kimim ben bu körelmiş kalpte

kimin bu gökyüzü, kimin bu nehir
kimin bu karlar ormanları kaplayan
işte öyle bir gecedeyim, açım susuz
hangisi gerçek, hangisi yalan

gırtlağıma kılıç yerleşiyor
peki kimi, neyle suçlamalı
kefen oluyor buz parçaları
soytarıyım panayır yerlerinde

son parlayışı ateşin sönmeden önce
yaşamıyorum, tahammül ediyorum sadece
cesaret yanımda değil artık
doğru damarı kestiğimde bile